Michaił Afanasjewicz Bułhakow urodził się w roku 1891 jako syn profesora Akademii Duchownej. Pierwsze próby pisarskie podjął w 1919 r. Swoje pierwsze opowiadanie - jak wspomina żartobliwie w autobiografii - napisał pewnej jesiennej nocy w rozklekotanym pociągu przy świeczce wetkniętej w butelkę po nafcie.
Napisał też wtedy kilka felietonów oraz trzy sztuki, które zostały wystawione na scenie prowincjonalnego teatru.
Utwory te nie były jeszcze wydarzeniem ani w literaturze rosyjskiej tego okresu, ani w literackiej biografii Bułhakowa. Takim wydarzeniem stał się natomiast opublikowany w Moskwie w roku 1925 tom opowiadań Diaboliada oraz dwie powieści: Fatalne jaja i - ogłoszona tylko częściowo - Biała Gwardia. Już tutaj znalazły odzwierciedlenie dwa główne nurty problemowe, dominujące w całej twórczości Bułhakowa: satyra społeczno-polityczna, wyrażana najczęściej w formie fantastycznej groteski, oraz fascynujący pisarza temat rewolucji i kontrrewolucji.
W swoim najsłynniejszym dziele: Mistrzu i Małgorzacie Bułhakow przedstawił swą negatywną opinię o społeczeństwie rosyjskim oraz środowisku twórców literatury i teatru.
źródło: fragmenty posłowia do:
Michał Bułhakow, Mistrz i Małgorzata,
tłum. Irena Lewandowska i Witold Dąbrowski,
Spółdzielnia Wydawnicza "Czytelnik", Warszawa 1973
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz