Gabriel Garcia Marquez - ekspozycja

Marquez, czyli realizm magiczny. Sam termin powstał w latach 20. XX w. i dotyczył malarstwa, ale na dobre zadomowił się w literaturze. Kojarzymy go przede wszystkim z powieściami iberoamerykańskimi. Paradoksalnie w realizmie magicznym chodzi o to, by magia była tak zaszyta w powieściowym świecie, by nie widać jej było od razu. Czyli nie cudowne wizje i stwory świadczą o magii, ale sposób pokazywania rzeczywistości, czasu, wydarzeń. Realizm i magia muszą stopić się w jedność.

 

Gabriel Garcia Marquez był uważany za literackie bóstwo. W Ameryce Łacińskiej uchodził za prozaika, któremu jako pierwszemu udało się opisać ten kontynent i zamieszkujących go ludzi. On sam do tego typu opinii odnosił się z ironią – powiedział Grzegorz Jankowicz.

Gdy w 1967 r. ukazało się Sto lat samotności Marquez był już uznanym autorem, miał na koncie cztery powieści. Był też cenionym reportażystą. Jako młody człowiek jeździł po Kolumbii i innych latynoamerykańskich krajach i publikował reportaże

Sto lat samotności udało się Marquezowi doskonale. Czytelnicy oszaleli na punkcie powieści. Utwór ukazał się w 1967 r. i do tej pory jest wznawiany i tłumaczony. Książka opowiada o siedmiu pokoleniach rodu Buendía, który mieszka w zagubionej gdzieś w Ameryce Południowej wiosce Macondo. Jej pierwowzór upatrywano w rodzinnej miejscowości Marqueza – kolumbijskiej Aracataca, w której przyszedł na świat 6 marca 1927 r. Wiele z powieściowych postaci podobnych jest do krewnych pisarza. Macondo to świat w pigułce, synteza wszystkich południowoamerykańskich miast, gdzie unosi się duch biblijnych i mitologicznych metafor. Narracja i powieściowy czas mają w Stu latach samotności formę kulistą, powtarzają się losy bohaterów i motywy.
Protoplasta rodu Buendía, Jose Arcadio, razem ze swoją kuzynką i żoną w jednej osobie – Urszulą zakładają osadę Macondo. Są pełni niepokoju, boją się, że urodzą im się dzieci z zakręconymi, świńskimi ogonkami. Tak się jednak nie dzieje. Macondo rozrasta się i pięknieje, a Marquez prowadzi czytelników przez gąszcz przedziwnych losów jego mieszkańców. Losów o tyle smutnych, że naznaczonych głęboką samotnością.

Do najsłynniejszych dzieł Marqueza należą także Miłość w czasach zarazy, Generał w labiryncie, Jesień patriarchy. W 1982 roku Marquez otrzymał literacką Nagrodę Nobla za powieści i opowiadania, w których fantazja i realizm łączą się w złożony świat poezji, odzwierciedlającej życie i konflikty całego kontynentu. W 2004 roku ukazała się ostatnia powieść pisarza, Rzecz o mych smutnych dziwkach. 

Zapraszamy do Filii nr 7, gdzie dostępna jest nasza ekspozycja poświęcona autorowi!

Źródło: http://www.tvp.info/14856069/kultura/marquez-i-jego-swiaty-magiczne-byl-literackim-bostwem/