Sienkiewicz i kobiety - ekspozycja

Sienkiewicz i kobiety 

Zapraszamy do obejrzenia naszej ekspozycji dostępnej w Filii nr 7!

Fragment książki Ciało Sienkiewicza Ryszarda Koziołka:

Kobiecość w twórczości Sienkiewicza stanowi rozległą i złożoną sferę symbolizacji, która we wstępnej, uproszczonej lekturze, znaczy: „– Otrzymaliście dar, utraciliście go lub pozwoliliście sobie odebrać, więc teraz musicie go odzyskać, udowadniając równocześnie, że zasługujecie na niego”. 

Ten ostatni warunek jest niezbędny dla zrozumienia historiozoficznej fantazji wpisanej w fabuły romansów Trylogii. Istotą walk opisanych w cyklu historycznym nie jest bowiem zwycięstwo, ale ofiara – odpowiednio – indywidualna i zbiorowa. Każda z centralnych fabularnie bitew Trylogii (Zbaraż, Częstochowa, Kamieniec) to obrona, która nie kończy się spektakularnym zwycięstwem, a w ostatniej części jest przegraną. Ten model fabuły militarnej przechodzi na poziom wątków miłosnych. 

Żaden z głównych bohaterów nie ratuje ukochanej kobiety sam. Robią to za niego przyjaciele (Ogniem i mieczem), dzieje się tak przez przypadek (Potop), kobieta wyzwala się sama (Pan Wołodyjowski); podobnie toczy się akcja w Quo vadis (Ursus) i w Krzyżakach, i dalej, aż do ostatnich utworów – w powieści Na polu chwały Anulę ratuje nie Jacek, ale Wilczopolski, któremu pomaga leśniczy Pągowskiego, a potem jeszcze stary Cyprianowicz. Nawet na wpół dzicy bracia Bukojemscy zastępują Jacka, a panna ufa im mimo ich prostactwa, bo „nie umiała sobie nawet wyobrazić, jak ktokolwiek mógł ich się nie bać”.